Beau’s leven verandert compleet als hij aangeraakt wordt door een wit figuur: “Het voelde alsof ik weer leefde.”
Beau Vos (22 jaar) woont in Scherpenzeel en is verzorgende IG. Naast zijn baan is hij op dit moment begeleider van jongeren die de christelijke discipelschap- en talentenschool ‘Arthouse Testimony’ volgen. Daarin kan hij uitdelen wat hij de afgelopen jaren heeft ontvangen en geleerd. “God heeft zoveel met me gedaan, Hij heeft zoveel aan me gegeven – dat kan ik eigenlijk niet omschrijven.” Toch doen we een poging.
Het gezin van Beau is niet doorsnee: Zijn iets jongere zusje is geboren met een vrij zeldzame ziekte, NARS2. De impact van de ziekte is dat ze doofstom en verzwakt is in haar spieren. “Ze had veel tijd en aandacht nodig.” Als Beau acht jaar oud is, scheiden zijn ouders. Ook dit is een klap voor hem. “Door de ziekte van mijn zusje en de scheiding werd er veel over ons gepraat in het dorp. Ook op school hoorde ik er voor mijn gevoel niet bij.”
Als jonge tiener beland Beau op een school voor moeilijk opvoedbare kinderen die moeite hebben met autoriteit. Hij heeft een leerachterstand en is agressief, en de school is daarin niet helpend: “Ik wilde de shit van thuis vergeten, mijn klasgenoten leerden me hoe.” Eerst gebruikt hij hiervoor de bier, Wodka en de wiet die hij van zijn klasgenoten krijgt. Later gebruikt hij ook speed, waarmee hij een nachtje kan doorhalen. “Mijn ouders hadden niets door omdat ik vaak van huis was.” Voor Beau is dit, logischerwijs, puur afleiding.
Worsteling om verder te komen
Beau reflecteert op die tijd. “Het is rot om ondergeschoven te worden, je voelt je ongehoord en niet begrepen.” Om aandacht te krijgen begint hij scooter te rijden zonder rijbewijs, doet hij wheelies voor de neus van politie, jat hij spullen die hij op school doorverkoopt, start hij met het dealen van drugs en gooit hij ruitjes in. Beau raakt in de jeugdcriminaliteit. Ook zoekt hij troost in andere dingen, zoals muziek: “Ik heb het altijd fijn gevonden om te rappen. Ook luisterde ik gewoon veel muziek.”
Wanneer hij start met de beveiligingsopleiding in Assen, merkt hij dat hij nu niet alleen gepest wordt om zijn gewicht, maar dat het hem ook niet altijd lukt om mee te doen met de sportoefeningen. Opnieuw hoort hij er niet bij in zijn klas. Zijn agressie begint hierdoor meer op te spelen en er ontstaat huiselijk geweld. “Ik verhuisde naar mijn vader, maar daar ontplofte de boel ook. Ik begon meer te spijbelen en verschanste me op zolder. Alle ramen zaten potdicht, het enige wat ik deed was eten en gamen. Zo werd ik depressief.”
Er wordt hulp ingeschakeld en het lijkt voor even beter te gaan, totdat er iets knapt bij Beau. “Ik trok het opeens niet meer en viel mijn vader aan. Ik heb hem naar de grond toegewerkt terwijl mijn oom ernaast stond te kijken. Die kon mij ook niet aan.” Camilla, Beaus vriendin, redt de situatie door weg te lopen. “Zij vond het niet oké, ik ben achter haar aan naar buiten gegaan om met haar te praten.”
Confrontatie met het licht
Nadat Beau een jaar bij zijn opa en oma woont, moet hij toch een andere woonplek vinden. In die tijd is hij gestopt in Assen, en heeft hij zich ingeschreven voor de securitas-opleiding in Utrecht. “De ouders van mijn vriendin woonden daar in de buurt, ik kwam op het idee te vragen of ik bij hen in mocht trekken.” Wanneer hij het gesprek hierover begint, vertelt het christelijke echtpaar dat ze hier al een poosje voor aan het bidden waren. Beau is welkom. Binnen een dag is de auto volgeladen en is Beau verhuist.
“Aan het begin toen ik daar net woonde was het heel ongemakkelijk.” Ondanks dat alle kinderen geadopteerd waren en een moeilijke achtergrond hadden, was de omgeving heel anders als Beau gewend is: Er is rust, geen paniek. “En ik hoefde opeens niet meer alert te zijn als ik geluiden hoorde.” Alles bij elkaar maakt dat Beau het idee heeft dat de mensen om hem heen hem voor de gek houden. De rust is te veel voor hem: “Ik had altijd veel adrenaline in me, en zocht dat ook. Ik had soms slaande ruzie met mijn – aanstaande – schoonouders. Ook heb ik daar wel eens ruitjes ingetikt.”
Opnieuw raakt Beau depressief. “Ik was nog geen achttien en had last van paniekaanvallen en black-outs. En door mijn PTSS zag ik soms hele films in flitsen voor mijn ogen afspelen.” Altijd lukt het Camilla om hem rustig te krijgen, behalve wanneer hij midden in de nacht een paniekaanval krijgt. “Ik schreeuwde het uit: ‘Ik ga dood! Ik ga dood! Bel de ambulance!’” Wanneer het Camilla niet lukt om hem te bereiken, roept ze haar moeder erbij. “Zij zei dat ik moest gaan liggen en dat ze voor me zou bidden. Natuurlijk ging ik daar tegenin: ‘Dat gaat echt niet helpen, bel de ambu! Ik ga dood!’” Toch luistert hij.
“Op dat moment verscheen een groot, lang, wit figuur in de kamer. Hij was ongeveer zo lang dat hij het plafond raakte.”
Beau valt stil en vertelt emotioneel verder: “Op dat moment verscheen een groot, lang, wit figuur in de kamer. Hij was ongeveer zo lang dat hij het plafond raakte. Hij ging op de rand van mijn bed zitten en raakte mijn voeten aan. Op dat moment voelde ik me helemaal warm worden vanbinnen. Ik voelde me alsof ik weer leefde.”
Compleet veranderd
Na de aanraking worstelt Beau met een hoop vragen, maar hij durft ze niet te stellen. “Ik dacht dat ik gek was geworden en dat ik me alles had ingebeeld.” Een week later durft hij het gesprek over alles wat er was gebeurd toch aan te snijden. “Ze zeiden dat ik een ‘ontmoeting’ had gehad met Jezus of een engel.” Beau raakt nieuwsgierig naar alles daaromheen. Tijdens en na het avondeten wordt de mogelijkheid steeds vaker gegrepen om hem uitleg te geven over God en de Bijbel. Langzaam groeit er iets vanbinnen: “Ik begon Bijbel te lezen en merkte dat het Woord me raakte. Ook luisterde ik preken die ik online opzicht. Ik raakte verwonderd over wat Jezus deed en dat Hij in mij aan het werk was.”
Sinds die aanraking heeft Beau nooit meer de neiging gehad om drugs te nemen en heeft hij geen last meer van de PTSS die hem jarenlang heeft geteisterd. De verandering van Beau is zo zichtbaar, dat Camilla tot geloof komt. “Ik schelde haar niet meer uit, maar vroeg liefdevol hoe het met haar ging.” Beau valt even stil voordat hij verder vertelt. “Ik heb haar zoveel leed aangedaan in al die jaren, en zij mij ook. Het is bijna onbegrijpelijk dat we nu getrouwd zijn en allebei van Jezus houden.” Emotioneel: “God heeft zoveel met me gedaan, zoveel aan me gegeven, dat kan ik eigenlijk niet omschrijven. We hebben een eigen huis – in deze idiote huizenmarkt. Ik heb een vaste baan en ik kan nu al jongeren helpen om hun talent in het Koninkrijk in te zetten.”
Een nieuwe stap
Twee maanden geleden bad Beau: ‘Ik wil fulltime voor U in de bediening.’ In dezelfde week kwam iemand naar hem toe dat zij het doen van een Bijbelschool drie jaar lang volledig voor hem willen financieren. “Ik heb mijn baan opgezegd en ga naast het werk bij Arthouse nu de ‘School of Revival’ van I AM Loved doen. Ik hoop dat God me in deze drie jaar verder brengt, me leert om de Bijbel beter te ‘verstaan’. Maar ook dat Hij me verder brengt in aanbidding en het rappen, om dat ook weer aan andere jongeren door te kunnen geven.”
