Missiontrip, met bijwerkingen.
van een grandioos uitzicht naar een nog mooier inzicht….
terug van onze missiereis naar Roemenië met de #schoolofrevival, vragen mensen naar mijn belevenissen. Er is zoveel gebeurd, ik weet bijna niet waar ik moet beginnen met vertellen… maar één van de dingen die er voor mij persoonlijk uitspringt is het volgende inzicht dat God me gaf…
Op onze ‘vrije’ dag -er waren even geen outreach-activiteiten gepland- bezochten we ‘s-morgens een zoutmijn. Ik vond het fijn om even alleen maar toerist te kunnen zijn, maar eenmaal ‘ondergronds’ bekroop mij een treurig gevoel. Alsof God zei: “Het is niet de bedoeling dat jullie je verstoppen…”
Die middag maakten we een wandeling vanuit het dal naar de top van de berg…
God gaf me daarover prachtige gedachten in de nacht die volgde…
Dat het niet zijn bedoeling is dat wij ‘ondergronds’ blijven, (hoewel een klasgenoot terecht opmerkte dat zelfs onder de grond Gods Schepping máchtig mooi gemaakt is..)
Maar ik vraag me werkelijk af waarom we in onze maatschappij zo lóvend spreken over het halen van ‘de top’, en waarom ‘het dal’ gelijk getrokken wordt aan depressie, treurnis en andere ellende.
Wáárom zijn we zo streberig geworden en denken we altijd maar beter, verder, hoger te moeten..?!
Het was belachelijk gekkenwerk hoor, zie het voor je, ik, klauterend op handen en voeten omhoog, happend naar adem vanwege mijn beroerde conditie en mijn enigzins overtollige lichaamsgewicht, me omhoog trekkend aan ieder boomstammetje…
Ik had halverwege al drie keer geroepen dat ik terug zou gaan, maar ik moest steeds denken aan die gast van het televisieprogramma “Kamp van Koningsbrugge”, die élke opdracht haalde, nooit klaagde en altijd vriendelijk bleef… en toen de instructeurs hem vroegen naar zijn geheim, zei hij: “Ik doe alles samen met Jezus”…
Zó, met Jezus in mijn gedachten, ben ik daar naar boven gegaan…. en als ik nu de foto’s zie kan ik nauwelijks geloven dat ik ‘t daadwerkelijk gedaan heb.
Maar goed, in de nacht die volgde sliep ik náúwelijks… Soms lukt ‘t me dan om toch in slaap te vallen met de woorden ‘Stil, mijn ziel wees stil’.. maar ik moest dit keer het hele lied zingen (zachtjes, in mijn hoofd om mijn geweldige roommate niet wakker te maken)… en kwam bij de woorden “dwars door het dal zal Hij je leiden”… ik zocht in dat lied ook naar iets over de top…. maar de top komt er niet in voor…
Ik zag mezelf weer staan op de top van die berg… het waaide er hard, het was er koud, rotsachtig, onherbergzaam..
Het uitzicht was er fenomenaal… maar wat me zó opviel was de schoonheid van het dal. Groen… lieflijk… En hoewel we daar die dag met een flinke groep waren, kwamen we boven geen andere mensen tegen. Ik zou daar niet kunnen overleven.
Hoe anders zou dat zijn in het dal! Daar was voedsel, er waren mensen en er stroomde een beekje van levengevend water…..
Enkele anderen van onze groep waren in het dal achter gebleven, en het bleek dat zíj mensen hadden kunnen bemoedigen en met ze bidden…. dáár lag een taak van God voor ons…
Het dal is nét zo goed -of misschien nog wel veel méér- the place to be om de mensen over Hem te kunnen vertellen….
God zelf liet het mij zien die nacht en gaf me het lied “Ik sla mijn ogen op naar de bergen, waar komt mijn hulp vandaan….”…
Ik hóéf niet te streven, ik hoef niet persée de top te bereiken. Het dal is óók van God… en daar is veel meer te doen. Als ik mijn ogen opsla en Hem vraag te komen in mijn dal….dan kómt Hij…en zal mij bijstaan in wat ik ook tegenkom.
Ik hoef maar te zijn, daar waar Hij mij leidt.
Zegt hij: “Klim!” Dan zal ik klimmen…
En nooit meer zal ik het dal zien als iets voor losers. Het dal is misschien wel paradijselijker dan de top…. en waar ik ook ben, daar zal God zijn, in mij.
Zo ging ik die dag van een grandioos uitzicht naar een nog mooier inzicht….
God dank…🙏👑
