Ruben begon als jonge christen naast zijn schoenen te lopen: “Ik moest leren de zalving te dragen.”
Ruben Hilgeman (33) deelde vorig jaar zijn getuigenis en verlangen voor de School of Revival op Revive. Vandaag kijken we samen terug op de afgelopen maanden, wat hij meeneemt van de lessen en hoe hij is veranderd. “Thuis kwam ik op het punt dat het eigenlijk niet meer ging zo, er moest iets veranderen. En dat is gebeurd.”
Eerder vertelde Ruben al dat hij opgegroeid is in een niet-christelijk gezin. Als drukke jongen merkt hij dat hij vaak ‘uitgekotst’ wordt op de plekken waar hij komt. “Ik mistte op een bepaalde manier bevestiging. Ik was anders en zo voelde ik me ook.” Wanneer Ruben op latere leeftijd tot geloof komt, zien anderen voor het eerst op een positieve manier dat hij ‘speciaal’ is: er is een krachtige zalving zichtbaar op zijn leven. “Ik kende die warmte en bevestiging niet op die manier, dus ik wilde er steeds meer van.” Ruben raakt steeds meer gericht op het verspreiden van zijn eigen getuigenis, in plaats van het openbaar maken van Jezus.
Door de jaren heen wordt het verlangen naar bevestiging zo sterk, dat Ruben merkt dat hij dit gaat zoeken in wat hij doet en niet in God. “Doordat ik naast mijn schoenen begon te lopen werd de zalving minder.” Ruben merkt dat profetische woorden die hij spreekt soms onzuiver zijn, en dat jongeren op zijn werk hem vermijden. “Ik wilde daar Gods Koninkrijk vooral verkondigen, maar God wilde in de eerste plaats mijn hart herstellen.” Ruben moet leren dat hij niet verheerlijkt wordt door wat hij draagt of doet. “God wilde niet dat ik kapotging aan het weggeven van Hem of de goede boodschap. Ik moest eerst leren om de zalving te kunnen dragen.”
Afgelopen jaar is daarin veel veranderd. “Mijn karakter is gegroeid en er is van binnen een groot stuk hersteld.” Ruben is weer dankbaar dat God hem wil gebruiken tot eer en glorie van Zijn Naam en de zalving wordt weer actiever. En dat is ook zichtbaar voor zijn klasgenoten. Daniëlle: “Hij is door de tijd veel krachtiger geworden. Eerst twijfelde hij soms, was hij onzeker over het profeteren. Nu staat hij hier veel sterker in.”
Herstel
Afgelopen November was dat moment dat Ruben een diep innerlijk herstel ervoer tijdens een studieweekend. “De weken daarvoor was er eigenlijk een ‘clash’ op alle gebieden in mijn leven: Overal ervoer ik weerstand en dat triggerde me enorm.” Ruben vertelt dat er een trauma onder de trigger zat, waar hij maar niet doorheen kwam. “Het lukte niet met hulpverlening en in mijn tijd met God.” Hij wist dat hij God nodig had, maar niet hoe: dit had hij nog nooit bij iemand gezien. “Ik zag het gewoon niet voor me.”
Tijdens het weekend begon Ruben God op een diepe manier te ervaren. “Ik voelde een diepe vreugde en moest ontzettend hard lachen.” Tegelijkertijd had hij het idee dat hij naar voren moest om een getuigenis te delen, maar hij wist niet wat precies. “De lach kwam zo diep, dat het genezing bracht.” Terwijl hij voor anderen mocht bidden voor dezelfde vreugde, begint God Ruben mee te nemen in oude herinneringen. “Ik moest denken aan al die avonden dat ik dronken op straat lag, en voelde de schaamte daarover. Maar God sprak: ‘Van schaamte naar glorie! Nu ga je niet meer in schande, maar in glorie.’” Er vond een diep herstel plaats, waardoor er een nieuwe vrede over Ruben heen is gekomen. “Ik ben totaal veranderd.” Ook dat wordt gezien door klasgenote Daniëlle: “Door het herstel is lijkt hij Innerlijk rustiger, waardoor hij stabieler is.”
Omarmen
Ruben gaf in het vorige interview ook aan dat hij wilde leren omgaan met bepaalde karaktertrekjes: “Ik wil niet meer heen en weer vliegen als een ‘fladderaar’. Het is bij mij vaak alles of niets, zonder tussenweg. Ik zoek naar een constant bestaan.” Dat is niet gelukt, vertelt Ruben grinnikend. “Ik heb dat ‘fladderen’ geaccepteerd en kunnen omarmen. God viert dit stukje van mij, Hij kan daar wat mee.” Zo is Ruben bijvoorbeeld iemand die krachtig en accuraat kan bewegen vanuit intuïtie en is hij spontaan op de momenten dat anderen dat niet zouden doen. Joëlle ziet dit ook als een ontzettende kracht: “Ruben is altijd ‘ready’ voor een ander. Hij staat altijd klaar om naar je te luisteren of voor je te bidden. Vooral in dat laatste is hij ontzettend passievol; hij hoeft niet even op te warmen of zo. Stiekem zou dat eigenlijk normaal moeten zijn voor iedereen!”
Het proces van het leren accepteren van zichzelf heeft ook een andere positieve kant: “Ik denk dat ik nu veel beter begrijp wat het ‘lichaam van Christus’ precies inhoudt. In veel evangelische kringen waar ik betrokken bij ben geweest waren hele lieve mensen, maar werd ik niet geaccepteerd zoals ik ben.” Het omarmen van zijn eigen authenticiteit heeft gemaakt dat hij dit bij anderen ook makkelijker doet. “Er zitten in de kerk een hoop vreemde snuiters, maar je bent broer en zus van elkaar. En familie waardeer je. Ik ben niet jaloers op anderen, maar ik kan wel vieren en aanvuren wat zij hebben ontvangen.”
Verlangen
De laatste lesmaanden wil Ruben vooral ontdekken hoe hij zijn roeping en dromen verder kan uitrollen. “Ik wil leren hoe ik een achterban kan creëren voor waar mijn passie ligt.” Daarnaast wil hij het stukje ‘kerk-zijn’ vasthouden en uitbreiden. “Ik wil niet alleen verbonden zijn met anderen, maar ook kijken hoe we kunnen samenwerken – ook dat is familie zijn.”
